Pod koniec lat pięćdziesiątych, ogólnoświatowe zainteresowanie karate skłoniło wiele krajów do zapraszania instruktorów z Japonii. W związku z tym, że liczba japońskich instruktorów była ograniczona, wiele rejonów świata rozwinęło swoje własne formy „nowego karate”.

W powszechnej świadomości oryginalne karate uprawiane w Japonii stało się znane jako karate tradycyjne, podczas gdy późniejsze odmiany, rozwinięte w różnych częściach świata, stały się znane jako „nowe karate”.

Karate tradycyjne, jako sztuka samoobrony, rozwijało się w Japonii przez wiele lat. Jego podstawa techniczna jest oparta na okinawskiej zasadzie to de, która z kolei opiera się na chonfa – chińskiej sztuce walki będącej formą samoobrony bez użycia broni. Podstawą filozoficzną karate tradycyjnego jest japońskie budo, które jest wspólne dla wielu japońskich sztuk walki. Ostatecznie, karate tradycyjne powstało w wyniku połączenia okinawskich form walki i japońskiej filozofii budo. Głównym pojęciem w strukturze technicznej karate tradycyjnego jest todome waza, czyli cios kończący, gdzie pojedyncza technika całkowicie unieszkodliwia przeciwnika. Ta wysoka sprawność techniczna czyni z karate tradycyjnego wielką sztukę.

Karate tradycyjne daje najwyższej jakości korzyści fizyczne, ponieważ trening obejmuje dynamiczne użycie całego ciała. Karate tradycyjne nie tylko dąży do rozwoju całej osoby, ale także ma korzystne działanie na stan umysłu i emocji, zapewniając całkowitą równowagę i stabilne emocje. Ostatecznym celem treningu w karate tradycyjnym nie jest tylko osiągnięcie perfekcji w sztuce walki, ale raczej całkowity rozwój ludzkiego charakteru tam, gdzie walka nie jest już potrzebna.

W 1993 r., na 101. posiedzeniu Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (Walne Zgromadzenie) ustalono, że karate tradycyjne to ta dyscyplina, która jest uprawiana przez ITKF i podlega jego przepisom. W tym momencie „karate tradycyjne” zostało odróżnione od innych dyscyplin „karate”. W związku z tym, tylko ta forma karate, która jest uprawiana i zarządzana przez zasady i przepisy ITKF, jest jedynym oficjalnie uznanym „karate tradycyjnym”. Podobnie jest z pływaniem; MKOl uznał, w odróżnieniu od ogólnych form pływania, pływanie uprawiane zgodnie z międzynarodowymi przepisami o pływaniu.

„Przepisy Sędziowskie ITKF” są oparte na shiai z japońskiego budo. Shiai oznacza dokładnie „wzajemne sprawdzanie”, co oznacza, że dwie osoby współzawodniczą ze sobą w celu wzajemnego rozwoju swoich umiejętności, a nie tylko, aby przekonać się, kto zwycięży. WZAJEMNY SZACUNEK jest podstawową zasadą współzawodnictwa w karate tradycyjnym.

Techniczny rozwój następuje poprzez ciągły trening w dojo (sala gimnastyczna sztuki walki) zgodny z zasadami „karate tradycyjnego”, które później są stosowane w czasie współzawodnictwa.

W karate tradycyjnym wyróżnia się kategorie zawodów: