„Czy dziecko może ćwiczyć karate?”
"Czy dziecko może ćwiczyć karate?" [z książki Jadwigi Skurskiej, "Karate – droga doskonalenia" Łódź, 1996]
Celem nadrzędnym pracy z dziećmi jest stwarzanie warunków dla wszechstronnego rozwoju całego organizmu dziecka. Czy karate może być sprzyjającą formą zaspokajania naturalnych potrzeb młodego organizmu? O czym powinniśmy pamiętać pracując z dziećmi? Rozwój osobniczy człowieka jest procesem niezwykle złożonym. Ze względu na tę złożoność istnieje konieczność posługiwania się, przy opisie i analizie tego procesu, pewnymi pojęciami określającymi poszczególne przejawy tego rozwoju. Na rozwój człowieka składa się jego rozwój fizyczny, psychiczny, intelektualny. Wszystkie sfery osobowości człowieka są ze sobą powiązane, istnieje ciągła dążność do ich harmonijnego rozwoju. Obserwuje się jednak okresowe przyspieszenie lub opóźnienie jednego z nich w stosunku do innych. Pracując z dziećmi trzeba znać prawidłowości kolejnych okresów rozwojowych, rozumieć potrzeby dziecka, jego reakcje i przewidywać je. Jakość rozwoju zależy, z jednej strony, od zespołu cech wrodzonych a z drugiej strony od zespołu czynników środowiskowych (środowiska rodzinnego, szkolnego, grup rówieśniczych, oddziaływań ze strony telewizji, filmu, literatury, zorganizowanych zajęć pozaszkolnych) oraz oczywiście od własnej aktywności człowieka. Stąd u poszczególnych dzieci występują duże różnice rozwojowe. Mimo tych różnic okazuje się, że dla pewnych przedziałów wiekowych można określić cechy charakterystyczne.
W pierwszych latach szkolnych (7-10 lat) rozwój fizyczny dziecka charakteryzuje się zwolnieniem, dość intensywnego uprzednio, wzrastania ciała na długość na korzyść ogólnego wzmocnienia organizmu. Kończy się to uzyskaniem dużej harmonii w proporcjach, poprawieniem stosunku siły mięśniowej do masy ciała, wzmocnieniem kośćca, usprawnieniem funkcji oddychania i krążenia. Stwarza to coraz lepsze możliwości biologiczne dla wzmożenia aktywności dziecka w zakresie czynności ruchowych. U dzieci w tym okresie obserwuje się naturalną silną potrzebę ruchu, ograniczaną niestety, przez tryb pracy szkolnej. Ta aktywność ruchowa jest najbardziej widoczna w spontanicznych zabawach i grach ruchowych. Wystarczy popatrzeć co się dzieje na korytarzu szkoły, gdy na przerwę wybiegają dzieci z klas młodszych. Dzieci w tym wieku odczuwają radość z podejmowanych czynności ruchowych. Jest to więc okres sprzyjający kształtowaniu zainteresowań sportowych. Wzrostowi dojrzałości biologicznej towarzyszy w tym okresie intensywny rozwój psychiczny dziecka Dzięki intensyfikacji procesu uczenia się, wynikającym z uczestnictwa w systemie szkolnym, poszerza się znacznie zakres wiedzy i umiejętności dzieci. Obserwuje się wzmożony rozwój pamięci, umiejętności logicznego myślenia. Następuje przejście od myślenia konkretno-obrazowego do myślenia abstrakcyjnego. Kształtuje się również poczucie przynależności społecznej wyrażające się w koleżeńskości, liczeniu się z opinią społeczną, kształtuje się zdolność do krytycznej samooceny oraz do wspólnej realizacji zadań. Przy prowadzeniu zorganizowanych form aktywności ruchowej trzeba też pamiętać, iż dzieciom w tym okresie nie wystarcza satysfakcja z dobrego wykonania ćwiczenia. Każde dziecko chce być w centrum zainteresowania. Oczekuje ze strony instruktora autentycznego zaangażowania we wszystko co robi…